Rottweiler

Σήμερα πήγαμε στο θέατρο Επί Κολωνώ με την θεατρική ομάδα του σχολειού και είδαμε από την Ομάδα ΝΑΜΑ το Rottweiler. Έργο του Ισπανού Guillermo Heras. Απ' ότι έμαθα είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε αυτό το έργο στην Ελλάδα. Λοιπόν...

Ο δημοσιογράφος Χάιμε αποφασίζει να ανεβάσει τα νούμερα της εκπομπής που παρουσιάζει κάνοντας ένα ρεπορτάζ για τους νενοναζί skinheads. Συγκεκριμένα παίρνει συνέντευξη από τον Αντόνιο, ή αλλιώς Rottweiler, και τον φίλο του Ράφα στο στέκι τους. Σκοπός του φυσικά είναι ν' ανέβουν τα νούμερα της τηλεθέασης και όχι να αποτυπώσει στον φακό την γυμνή αλήθεια γύρω από αυτό το κοινωνικό φαινόμενο. Παίζοντας λοιπόν με τα συναισθήματα και τα σοκαριστικά πλάνα ο δημοσιογράφος και ο καμεραμαν του θ' αρχίσουν να φουντώνουν μια ήδη ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα με αρκετά άσχημες συνέπειες...

Το έργο θίγει το κιτρίνισμα των ΜΜΕ, τις ακραίες ιδεολογίες και συμπεριφορές, την απούσα παιδεία μέσα σ' ένα μόνο περιστατικό με μια δόση ψυχολογικού θρίλερ στην σκηνοθεσία η οποία είναι απαιτούμενη λόγω του σεναρίου (κι έτσι επιβεβαιώνεται ότι το θρίλερ υπάρχει στην φύση του έργου και κατά συνέπεια ότι ο συγγραφέας έχει πολλά που θα 'θελε να πει...). Τοποθετημένο στο σήμερα γίνεται αρκετά άμεσο και κατανοητό στο κοινό όχι μόνο με τις σκηνές βίας αλλά με παραδείγματα που νιώθεις ότι δεν βλέπεις πρώτη φορά...

Οι τέσσερις πρωταγωνιστές είναι όλοι γραφικοί χαρακτήρες της σημερινής κοινωνίας, της κοινωνίας που με την παιδεία που προσφέρει μπορεί να παράγει μόνο τέτοιους ανθρώπους. Ένας αδίστακτος κερδοσκόπος δημοσιογράφος, ένας "υπαλληλάκος" καμεραμαν, ένας λάθος φιλοσοφημένος και περιθωριοποιημένος νεοναζί και ο φίλος του, άνθρωπος δίχως ιδεολογία που απλά ακολουθεί για να έχει νόημα η ύπαρξη του.

Στο έργο παρουσιάζονται δύο κόσμοι, δύο κοινωνικά φαινόμενα όπως είπαμε που από την στιγμή που θα έρθουν σε επαφή δεν θα απορροφήσει ο ένας τον άλλο αλλά θα προσπαθήσει να τον εξοντώσει. Φυσικά η ύπαρξη αυτών των κόσμων οφείλεται στην λανθασμένη λειτουργία της κρατικής μηχανής ως προς την απορρόφηση των κοινωνικών ομάδων και των ανθρώπων γενικότερα. Αυτό θα ήταν εύκολο να το συνειδητοποιήσουμε σε μια στιγμή της συνέντευξης όπου παρουσιάζεται ένα βίντεο παλαιού καθηγητή του Αντόνιο ο οποίος χαρακτηριστικά λέει: "Ήταν πολύ έξυπνος και οι καθηγητές δεν ξέραμε πώς να τον προσεγγίσουμε".

Οι σκηνοθετικές και σεναριακές προσεγγίσεις των δύο διαφορετικών θεμάτων είναι πραγματικά ευρηματικές... Από την μία βλέπουμε σ' ένα video wall πίσω από τους ηθοποιούς τι τραβάει ο οπερατέρ με τον φακό του, δηλαδή τι βλέπει ο τηλεθεατής. Από την άλλη στη θέση που βρισκόμαστε βλέπουμε όλη την αλήθεια των πραγμάτων. Την υπερβολή και την απλοικότητα κάποιων. Επίσης μπορούμε να συμπεράνουμε μέσα από αυτό ότι ο συγγραφέας δεν θέλει απλά να ανοίξει τα μάτια των θεατών αλλά και να βάλει σε λειτουργία την δύναμη του γι' αλλαγή. Αυτό όσον αφορά τον κόσμο της τηλεοράσης. Στον κόσμο των αξιών και των ιδεολογιών μας παρουσιάζεται ένας άνθρωπος μη "εκπαιδευμένος" με φιλοσοφίες γύρω από την ζωή που ευθύνονται στον αποπροσανατολισμό του. Και συγκεκριμένα η προσωπική ερμηνεία των λέξεων της Αποκαλύψεως του Ιωάννη ή ο τρόπος που θεωρεί ότι αποδίδεται δικαιοσύνη.

Το έργο είναι σκληρό, απαισιόδοξο αλλά με ενεργητικότητα που ενώ σε κάνει να θες να συμμετέχεις σε κάνει ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς πώς δεν μπορείς...